Wprowadzanie dzieci w świat konstruowania gier
Konstruowanie gier w znacznym stopniu wzbogaca doświadczenia
matematyczne dzieci, a więc rozwija ich poziom umysłowy, a także kształtuje ich
dojrzałość emocjonalną. Podczas rozgrywania gier kształtuje się odporność
emocjonalna dzieci. Uczą się znosić porażki oraz kierować swym zachowaniem
w sytuacjach pełnych napięć. Musimy zdawać sobie sprawę, iż na sukces szkolny
dziecka nie składają się wyłącznie uzdolnienia intelektualne, ale przede wszystkim
często pomijana przez nauczycieli i rodziców dojrzałość emocjonalna. Konstruowanie
gier zawiera w sobie oba elementy, tak więc konstruujmy z dziećmi gry. Proces ten
możemy rozpocząć od młodszych lat przedszkolnych, skończywszy na końcowym
etapie szkoły podstawowej.
W trakcie gier można:
· Uczyć dzieci panowania nad sobą;
· Wyrabiać u dzieci refleks;
· Kształtować umiejętności interpersonalne, ważne dla zgodnego współdziałania
w grupie;
· Rozwijać dziecięcą pamięć, mowę i myślenie;
· Doskonalić umiejętności matematyczne;
Dlaczego gotowe gry planszowe nie są tak wartościowe jak własnoręcznie tworzone
gry? Do przyczyn rzadkiego stosowania gotowych gier w edukacji możemy
zaliczyć:
· Zbyt złożone instrukcje;
· Bogate plansze utrudniające zrozumienie sensu gry;
· Automatyczne granie;
· Trudność dopasowania stopnia trudności gry do możliwości wykonawczych
dziecka;
Grę, którą własnoręcznie stworzymy z dziećmi możemy dopasować do ich
możliwości i potrzeb rozwojowych, a w razie konieczności modyfikować do własnych
potrzeb. Poza tym sztukę konstruowania gier możemy wykorzystać dwojako –
w trakcie zajęć indywidualnych oraz na zajęciach grupowych. W takim przypadku
grupę bądź klasę należy podzielić na zespoły, w których będzie odbywało się
tworzenie gier.
Etapy konstruowania gier:
· Wtajemniczenie dzieci w konstruowanie gier ściganek;
· Konstruowanie gier opowiadań;
· Konstruowanie gier o rozbudowanym wątku matematycznym;
Etapy te należy realizować w podanej kolejności.
Pierwszym etapem jest wprowadzenie dzieci w sztukę konstruowania gier ściganek.
Graficzne przygotowanie gry:
· Narysowanie chodniczka, płytek;
· Zaznaczenie startu oraz mety;
· Narysowanie strzałki, która przypomina w którą stronę się ścigamy;
Przygotowanie potrzebnych materiałów:
· Pionki, kostka – jedna bądź dwie;
Konstruowanie gier wiąże się z ustaleniem zasad: pionki to zawodnicy- jeden
twój, drugi mój; rzucamy na przemian kostką; ile wyrzucisz kropek, o tyle przesuniesz
swój pionek do przodu; potem ja rzucam kostką;
Dziecko rzuca kostką, dorosły mocno akcentuje swoje emocje, aby napięcie wzrosło.
Dorosły powinien „pomóc losowi”, aby dziecko wygrało pierwszą grę. Dziecko
przeżyje wtedy radość z wygranej i będzie zainteresowane konstruowaniem kolejnego
wariantu gry;
Końcówka gry: dorosły zadaje pytania – ile musisz wyrzucić kropek , aby przekroczyć
linię mety? Dziecko zrozumie, iż teraz nie chodzi o to, aby wyrzucić możliwie dużo
kropek, lecz dokładnie tyle, ile trzeba do przekroczenia linii mety; Koniec gry. Dorosły
przegrał i pokazuje dziecku, jak trzeba się zachować w takie sytuacji. Oświadcza:
Przegrałem, ale następnym razem wygram. Postaram się i wygram. Jeśli dziecko
przegrało, dorosły natychmiast proponuje następną grę i pociesza: Nie martw się
w grze bywa różnie. Zagramy jeszcze raz i wygrasz.
Serdecznie zapraszam do tworzenia gier z dziećmi – to nie tylko dobra zabawa, ale też
okazja do wzbogacania doświadczeń dzieci.
Opracowanie: Adela Bulman Nowicka
nauczyciel wychowania przedszkolnego i edukacji wczesnoszkolnej.
Materiał został sporządzony na podstawie książki:
E. Gruszczyk Kolczyńskiej, K. Dobosz, E. Zielińskiej „Jak nauczyć dzieci sztuki
konstruowania gier?”.
